BLUEBELL
-- Constancy --
For many people our ancient woodlands are magical places and the sight of great perfumed carpets of bluebells bring back memories of childhood.
The Bluebell means constancy in the Language of Flowers, probably referring to Endymion, Diana's lover, after whom the flower was named.
It is an appropriate meaning for a flower which has the ability to reappear and spread year after year in our woods and gardens. The hanging bells in exquisite lavender blue make it one of the best-loved of all our wild flowers, more delecate than its cousin, the Hyacinth. The Bluebell has long been established in England and the Elizabethans used to starch found in the bulb to stiffen their ruffs. However the flower is best known for its fragrance, a beautiful, strong green scent, and its colour: in his sonnet on blue John Keats writes:
Blue! gentle cousin of the forest-green
Married to green in all the sweetest flowers,
Forget-me-not, the Bluebell, and that Queen
Of Secrecy, the Violet . . .
บลูเบลล์
-- ความสม่ำเสมอ --
สำหรับผู้มีใจผูกพันกับธรรมชาติ ป่าละเมาะในชนบทอังกฤษที่มีมาแต่โบราณกาลเป็นสถานที่อันมีมนต์ขลัง และภาพพื้นป่าในฤดูใบไม้ผลิที่ปกคลุมด้วยพรมสีม่วงของดอกบลูเบลล์ นำความทรงจำในช่วงเยาว์วัยกลับคืนมาให้หวนระลึกถึงคืนวันอันแสนสุข ความหมายของบลูเบลล์ ในตำราภาษาดอกไม้ คือ 'ความสม่ำเสมอ' ซึ่งอาจจะโยงใยไปถึง Endymion คนรักของเทพีไดอาน่า ซึ่งเป็นที่มาของชื่อเป็นทางการของบลูเบลล์นั่นเอง
ในอีกมุมมองหนึ่ง ความสม่ำเสมอ ในที่นี้อาจจะหมายถึงลักษณะนิสัยของดอกไม้ชนิดนี้เองที่ เมื่อถึงเวลาเหมาะสม เมื่อแดดอุ่นทอแสงต้องผืนป่า บลูเบลล์ก็จะได้เวลาผลิบานดอกเล็กๆ รูประฆังสีม่วงสะพรั่ง แต่งแต้มสีสันสวนและพงไพรให้งดงามตระการตา กลีบดอกรูประฆังสีม่วงลาเวนเดอร์ของบลูเบลล์ สวยงามน่ารักและเป็นหนึ่งในดอกไม้ป่าที่ผู้คนรักใคร่และผูกพันตลอดมา
แม้บลูเบลล์จะมีลักษณะคล้ายคลึงกับไฮยาซินธ์ซึ่งเป็นไม้ดอกในตระกูลเดียวกัน แต่ก็สวยงามบอบบางกว่ามาก บลูเบลล์ถูกค้นพบในท้องทุ่งของอังกฤษมาตั้งแต่ครั้งโบราณกาลนานมาแล้ว กลิ่นหอมของบลูเบลล์เป็นที่รู้จักกันอย่างดีว่า เป็นกลิ่นหอมละมุน สดชื่น จรุงใจยิ่งนัก
(Story Credit: The Language of Wild Flowers by Sheila Pickles. A Treasury of Verse and Prose. Scented by Penhaligon's )
Endymion non-scriptus
The Song of the Bluebell Fairy
My hundred thousand bells of blue,
The splendour of the Spring,
They carpet all the woods anew
With royalty of sapphire hue;
The Primrose is the Queen, 'tis true.
But surely I am King!
Ah yes,
The peerless Woodland King!
Loud, loud the thrushes sing their song;
The bluebell woods are wide;
My stems are tall and straight and strong;
From ugly streets the children throng,
They gather armfuls, great and long,
Then home they troop in pride--
Ah yes,
With laughter and with pride!
Poem and picture by Cicely Mary Barker